Sinds 2009 ben ik verbonden aan ZINGmagazine, waarvan 10 jaar als eindredacteur. In 2014 richtte ik stichting Vocal Vibes op, waarmee ik mijn missie kon vormgeven: zoveel mogelijk mensen aan het zingen krijgen. Vocal Vibes groeide uit tot een plek waar inmiddels zo’n 2500 zangliefhebbers hun hobby kunnen uitoefenen, voeden en delen.

Mede dankzij ZINGmagazine en Vocal Vibes heb ik me veelzijdig kunnen ontwikkelen. Ik schreef artikelen over zingen en coachte auteurs. Ik organiseerde workshops, concerten, projecten en andere zangevents, deed de PR en social media. Ik componeerde en arrangeerde voor zanggroepen en theaterartiesten. En ik bekwaamde me in het werken met zeer uiteenlopende groepen; van familieleden tot collega’s, van gevorderde vocal groups tot grote pop-upkoren.

En toen kwam de pandemie…

Mijn wervelende leventje vol zingende mensen maakte plaats voor grote stilte.
En in die stilte drong zich een existentiële vraag op: wie ben ik, zonder al die zingende mensen? Wat is nou mijn éigen grootste passie en talent?

Op een ochtend werd ik wakker met een lied in mijn hoofd. Over de zingende zzp’er in coronatijd. Binnen een paar uur had ik het lied geschreven, opgenomen en op Facebook gezet. Daar werd het lied in korte tijd zo’n 70 keer gedeeld en 7000 keer bekeken. De radio belde me voor een interview.

Ik dacht aan de vragen in mijn lied. Wie ben ik? Wat draag ik bij? Ik dacht aan mezelf als meisje, zingend en spelend op de piano. En hoe ik iedere persoonlijke gelegenheid aangreep om een liedje te schrijven. En hoe ik dat nog steeds doe. Nooit koop ik cadeautjes; ik geef liedjes. Liedjes over mensen, situaties, gebeurtenissen. Omdat dit mijn ultieme persoonlijke cadeau is.

Het lied zélf was het antwoord.